jueves, diciembre 21, 2006
Xa estamos no Nadal. Manda truco...
Amigos. A sorpresa que todos agardábamos. Un, que ten os seus contactos conseguiu que a máis importante das estrelas mediáticas que apoian ó Santiso (ver anecdotario da crónica das xornadas 4ª e 5ª) felicite o nadal persoalmente. Aí queda eso.
miércoles, diciembre 20, 2006
14ª Xornada
A crónica
Aquí estamos de novo. Imos empezar por agradecer a todos os que vos pasades por aquí a paciencia (xa andades mal do corazón e quérovos matar...) que gastades cada vez que entrades e vedes o mismo de sempre. Vamos ver se lle poñemos remedio e lle damos un pouco de brío a esto. Se aínda andades por aí é que sodes fieis de verdade. Imos aló:
Comenzaba a segunda volta na Golada (ou Agolada como se di agora) e comenzaba exactamente igual a como acababa a primeira: con derrota pola mínima en campo visitante. Un a cero. Marcaron os do outro lado do Ulla na primeira metade dun aburrido partido que se disputou a fría tarde do domingo. E xa non houbo máis nada: nin ocasións, nin goles nin nada de nada.
Cada vez que marchamos a un partido sempre digo que o que vale é non se mancar e ter os pés quentes: pois o domingo nin unha cousa nin a outra. Por encima do frío houbo que lamentar as lesións de Joserra (que foi sustituído por Javier Ministro) e Sandá, que xa non puido ser cambiado ó ter Míchel feitos todos os cambios posibles, de forma que xogamos os últimos minutos con 10 xogadores.
Xogador estrela
É difícil destacar a alguén en partidos como o do outro día. Por falar de alguén, diremos que Sandá fixo algunha internada perigosa pola banda esquerda e soubo adaptarse ó cambio de posición cando Míchel o baixou ó lateral. Tamén se incorporou ben ó ataque e mesmo tivo nas súas botas a oportunidade do empate nunha bolea que saiu por encima da portería local xa ben avanzada a segunda metade (un dos poucos achegamentos do Santiso á portería rival).
Anecdotario
Non se queixarán os goladenses (¿dise goladense?) da clase de veciños que somos. Para empezar celebramos a cea de nadal na parrillada que leva o nome da vila, rexida polo noso amigo David (a parrillada non a vila, que se saiba...). Ademáis, e non quero ser recurrente, pero sei que se non fago mención alguén se me adiantará, coméntase por aí que un dos seus establecementos maís afamados, sito a este lado da ribeira do Arnego ten como clientes VIP a moitos santisentes. Pero por se esto fora pouco dúas das tres victorias que figuran no casilleiro do Golada son as correspondentes ós enfrontamentos co Santiso. A tempada que ven esperamos correxir as estadísticas no que os derbys locais se refire.
Bombas de palenque, foguetes de festa... queremos supoñer que tiñan que ver coa reinauguración do campo e non coa mínima victoria (que tamén axudaría). Se curioso é o terreo de xogo do Zahorra Stadium, o único campo azul do mundo quizais, non era menos curioso ver como se pode festexar con bombas a inauguración dun campo que tiña mais regos e lama que a maioría das leiras de meu avó despois de quince días de trebóns e xeada. Como escoite este fin de semana a algún de primeira división queixarse do estado do terreo de xogo arrebólolle o mando á televisión.
Aquí estamos de novo. Imos empezar por agradecer a todos os que vos pasades por aquí a paciencia (xa andades mal do corazón e quérovos matar...) que gastades cada vez que entrades e vedes o mismo de sempre. Vamos ver se lle poñemos remedio e lle damos un pouco de brío a esto. Se aínda andades por aí é que sodes fieis de verdade. Imos aló:
Comenzaba a segunda volta na Golada (ou Agolada como se di agora) e comenzaba exactamente igual a como acababa a primeira: con derrota pola mínima en campo visitante. Un a cero. Marcaron os do outro lado do Ulla na primeira metade dun aburrido partido que se disputou a fría tarde do domingo. E xa non houbo máis nada: nin ocasións, nin goles nin nada de nada.
Cada vez que marchamos a un partido sempre digo que o que vale é non se mancar e ter os pés quentes: pois o domingo nin unha cousa nin a outra. Por encima do frío houbo que lamentar as lesións de Joserra (que foi sustituído por Javier Ministro) e Sandá, que xa non puido ser cambiado ó ter Míchel feitos todos os cambios posibles, de forma que xogamos os últimos minutos con 10 xogadores.
Xogador estrela
É difícil destacar a alguén en partidos como o do outro día. Por falar de alguén, diremos que Sandá fixo algunha internada perigosa pola banda esquerda e soubo adaptarse ó cambio de posición cando Míchel o baixou ó lateral. Tamén se incorporou ben ó ataque e mesmo tivo nas súas botas a oportunidade do empate nunha bolea que saiu por encima da portería local xa ben avanzada a segunda metade (un dos poucos achegamentos do Santiso á portería rival).
Anecdotario
Non se queixarán os goladenses (¿dise goladense?) da clase de veciños que somos. Para empezar celebramos a cea de nadal na parrillada que leva o nome da vila, rexida polo noso amigo David (a parrillada non a vila, que se saiba...). Ademáis, e non quero ser recurrente, pero sei que se non fago mención alguén se me adiantará, coméntase por aí que un dos seus establecementos maís afamados, sito a este lado da ribeira do Arnego ten como clientes VIP a moitos santisentes. Pero por se esto fora pouco dúas das tres victorias que figuran no casilleiro do Golada son as correspondentes ós enfrontamentos co Santiso. A tempada que ven esperamos correxir as estadísticas no que os derbys locais se refire.
Bombas de palenque, foguetes de festa... queremos supoñer que tiñan que ver coa reinauguración do campo e non coa mínima victoria (que tamén axudaría). Se curioso é o terreo de xogo do Zahorra Stadium, o único campo azul do mundo quizais, non era menos curioso ver como se pode festexar con bombas a inauguración dun campo que tiña mais regos e lama que a maioría das leiras de meu avó despois de quince días de trebóns e xeada. Como escoite este fin de semana a algún de primeira división queixarse do estado do terreo de xogo arrebólolle o mando á televisión.
martes, diciembre 05, 2006
Selección galega
Á espera das últimas crónicas que están ó caer, aí vai, en rigurosa primicia, o cartel e o deseño da entrada do partido que a nosa selección disputará contra Ecuador o vindeiro 28 en Riazor. Quen sabe..., igual hai algún xogador do Santiso na convocatoria!. ¿Haberá que falar con Vázquez e co zorro de Arteixo para confirmalo?.
Por outra parte, se queredes información sobre as entradas, reservas, grupos... aí vos vai o enlace donde se conta todo ben clariño http://www.deportegalego.eu/eventos/evento.php?id=evento_5&lg=gal. Así de paso dádesvos unha volta pola páxina desta xente que da gusto como están a traballar polo deporte galego (xa saberedes: as distintas seleccións galegas, equipo de ciclismo propio e miles de cousas máis).
miércoles, noviembre 22, 2006
9ª Xornada
A crónica
O que avisa non é traidor, (ou eso dín). Xa dixemos que causaríamos a primeira derrota do Balouta en toda a tempada e así foi. Chegaba o Santiso a un campo dos que a calquera lle gusta xogar: herba verde natural ben cortadiña, climatoloxía acompañante e grande afluencia de público, mesmo con caras coñecidas da afección santisense. Tal é así que, por primeira vez, Míchel podía verse con problemas de descartes pola abundancia de xogadores con ficha presentes.Finalmente Micho autodescartouse para que puidesen xogar todos os demais nun xesto que mostra o seu espíritu de equipo (espíritu que, por outra parte, hai que decir que é o reinante pese a que os resultados ou o xogo non sexan tan bos como todos desexamos). As ganas de xogar tamén puideron coa nosa futura incorporación estrela, que recén chegada das illas afortunadas, foi quen de vencer a resaca dominical para presentarse co equipo mesmo co risco de non ter aínda ficha lista (finalmente así foi e teremos que esperar aínda para ver o seu debut esta tempada). No meramente futbolístico decir que se demostrou que o Santiso é capaz de vencer a calquera equipo da categoría (tamén pode perder con calquera, hai que decilo todo). Foi un encontro apaixoante pero donde fomos claros dominadores e xustos vencedores. O único gol do encontro chegou nunha xogada de libro: inicia a xogada Alberto no medio do campo abrindo á banda esquerda, profundiza Sandá e pon un centro que era medio gol para que Alfonso fusile de cabeza ó porteiro local. Tivo tamén o Balouta algunha ocasión marrada dentro da nosa área, pero o marcador non se volveu mover.
Xogador estrela
O Santiso. Expléndido
Anecdotario
Reproducción dunha conversa (literalmente) entre o árbitro e o noso Ronaldiño particular:
-(A): Quero ver a todos con espinilleras!. Xa avisei. Ó que vexa sin elas sácolle amarilla.
-(R): Lojo.... ¿¿¿as túas espinilleras árbitro??
-(A): (con cara de poucos amigos) Lojo seica vou levar patadas, ¿ou?
-(R): Aaaaaiiiiiii!!!!?????
Ós que conocemos a Manolo non se nos escapan as súas dotes para a amena conversa co árbitro e cos rivais. Cando comentamos esta no vestiario enterámonos doutra que tivo lugar o partido anterior:
-(R): (sinalando o anagrama da camiseta do colexiado) Coñó arbitro! vaia puma máis chulo tes aí. Ten tino que parece que che quere morder un pezón.
-(A): ¿¿¿¿¿¿¿¿¿¿¿??????????????????? (sen palabras)
Noutra orde de cousas, agradecer a Óscar da ponte a ronda de cañas que se marcou cando se convenceu (costou facelo) de que foramos os primeiros en gañar en Muimenta. Seguro que algún encontrou na divertida reunión que tivo lugar tra-lo partido na sua taberna unha motivación adicional para conseguir novas victorias.
E para finalizar saberedes que a victoria do Santiso tivo efectos colaterais: como si da primeira división se tratase o entrenador local presentou a súa renuncia irrevocable e colle o equipo o noso amigo David o que lle desexamos toda a sorte do mundo, aínda que xa queda avisado de que lles volveremos mollar a orella no Zahorra Stadium. Apaixoante duelo o que se presenta nos banquillos con dous primos (políticos) dirixindo dous equipos con tradición no fútbol rexional da comarca.
O que avisa non é traidor, (ou eso dín). Xa dixemos que causaríamos a primeira derrota do Balouta en toda a tempada e así foi. Chegaba o Santiso a un campo dos que a calquera lle gusta xogar: herba verde natural ben cortadiña, climatoloxía acompañante e grande afluencia de público, mesmo con caras coñecidas da afección santisense. Tal é así que, por primeira vez, Míchel podía verse con problemas de descartes pola abundancia de xogadores con ficha presentes.Finalmente Micho autodescartouse para que puidesen xogar todos os demais nun xesto que mostra o seu espíritu de equipo (espíritu que, por outra parte, hai que decir que é o reinante pese a que os resultados ou o xogo non sexan tan bos como todos desexamos). As ganas de xogar tamén puideron coa nosa futura incorporación estrela, que recén chegada das illas afortunadas, foi quen de vencer a resaca dominical para presentarse co equipo mesmo co risco de non ter aínda ficha lista (finalmente así foi e teremos que esperar aínda para ver o seu debut esta tempada). No meramente futbolístico decir que se demostrou que o Santiso é capaz de vencer a calquera equipo da categoría (tamén pode perder con calquera, hai que decilo todo). Foi un encontro apaixoante pero donde fomos claros dominadores e xustos vencedores. O único gol do encontro chegou nunha xogada de libro: inicia a xogada Alberto no medio do campo abrindo á banda esquerda, profundiza Sandá e pon un centro que era medio gol para que Alfonso fusile de cabeza ó porteiro local. Tivo tamén o Balouta algunha ocasión marrada dentro da nosa área, pero o marcador non se volveu mover.
Xogador estrela
O Santiso. Expléndido
Anecdotario
Reproducción dunha conversa (literalmente) entre o árbitro e o noso Ronaldiño particular:
-(A): Quero ver a todos con espinilleras!. Xa avisei. Ó que vexa sin elas sácolle amarilla.
-(R): Lojo.... ¿¿¿as túas espinilleras árbitro??
-(A): (con cara de poucos amigos) Lojo seica vou levar patadas, ¿ou?
-(R): Aaaaaiiiiiii!!!!?????
Ós que conocemos a Manolo non se nos escapan as súas dotes para a amena conversa co árbitro e cos rivais. Cando comentamos esta no vestiario enterámonos doutra que tivo lugar o partido anterior:
-(R): (sinalando o anagrama da camiseta do colexiado) Coñó arbitro! vaia puma máis chulo tes aí. Ten tino que parece que che quere morder un pezón.
-(A): ¿¿¿¿¿¿¿¿¿¿¿??????????????????? (sen palabras)
Noutra orde de cousas, agradecer a Óscar da ponte a ronda de cañas que se marcou cando se convenceu (costou facelo) de que foramos os primeiros en gañar en Muimenta. Seguro que algún encontrou na divertida reunión que tivo lugar tra-lo partido na sua taberna unha motivación adicional para conseguir novas victorias.
E para finalizar saberedes que a victoria do Santiso tivo efectos colaterais: como si da primeira división se tratase o entrenador local presentou a súa renuncia irrevocable e colle o equipo o noso amigo David o que lle desexamos toda a sorte do mundo, aínda que xa queda avisado de que lles volveremos mollar a orella no Zahorra Stadium. Apaixoante duelo o que se presenta nos banquillos con dous primos (políticos) dirixindo dous equipos con tradición no fútbol rexional da comarca.
jueves, noviembre 09, 2006
8ª Xornada
A crónica
Resístensenos os bos resultados no Zahorra stadium como ben di Riki. Tampouco é que os resultados fora da casa sexan para tirar cohetes esta tempada, pero é que na casa so fomos capaces de gañar ó Prevediños, o último clasificado. Este domingo nova derrota, esta vez fronte ó Bandeira.
Empezaron os de Silleda marcando un gol por medio do seu dianteiro centro titular que aproveitou a súa corpulencia para peinar hacia atrás, e de costas á portería, un balón ó saque dunha falta desde o lateral.
Pouco despois chegaría a mellor oportunidade para o empate. Un penalti, por agarrón a José que se incorporou ó ataque, dos que non nos acostuman a pitar foi tirado por Alberto, pero non foi quen de enganar ó porteiro rival que despexou o tiro.
O empate viría, sen embargo, nunha boísima xogada na que Sandá profundizaba pola súa banda e poñía un centro que Manuel rematou de cabeza por encima do porteiro rival. Inapelable. Con empate a un e coa entrada de Alfonso na segunda metade contabamos que se podía remontar o partido e o certo é que houbo algunhas ocasións para facelo, pero ó dianteiro do Bandeira saiulle un tiro dos que son difíciles de repetir. Controlou o balón fora da área, escorado a unha banda e de costas a portería e, sen deixala caer, lanzou unha bolea en vaselina que sorprendía a Charly. Co 1-2 chegouse ó final do partido.
O próximo domingo visitamos o campo dos nosos veciños do At. Balouta, que este ano van líderes. Un dos mellores campos, en canto ó estado do terreo, da categoría. Así que sintoo por David (porteiro do Balouta, amigo, e compañeiro de fútbol saa en Melivet), pero chegará a primeria derrota esta tempada dos de Muimenta a cargo do Santiso.
Xogador estrela
Pese a que o nivel do equipo estivo bastante baixo, quizais se deba destacar a José, que foi quen de provocar un penalti e de resolver con acerto e moita forza (ás veces incluso arriscando demasiado) a maioría dos intentos de internada do Bandeira ademais de mostrarse tan contundente nos balóns aéreos como nos ten acostumados.
Anecdotario
Sabido é de todos o interés das nosas autoridades políticas por sanear a xuventude santisentes. Sumámonos á esa iniciativa recomendando a reapertura do bar/cafetería das gradas do campo do Santiso. O domingo había gran afluencia de público e, que mellor que unha boa caixa de quintos para curar as resecas dominicais favorecendo así ese saneamento tan desexado. Que bonitos aqueles tempos do Santiso-Fortuna e incluso outros non tan pasados na liga da amistade (outro día falarei dese curioso nome) nos que ata os propios futbolístas se sumaban o grupo no descanso, cando non o facían en exclusiva, para dar boa conta das medias de Estrella e sair con renovados ánimos a desputar as segundas metades.
Decir tamén, que como saberedes, un dos fondos do noso campo está adornado por un flamante castiñeiro (entre outras moitas árbores). Para aqueles que consideren que o espectáculo futbolístico non está á altura moitas das veces no municipal, decirlles que deberían acudir un pouco antes para presenciar no quecemento e en exclusiva como o noso flamante Ronaldiño (de Transfontao, ainda que el renegue e diga que é de Vilar) patenta un novo modo de abalar os ourizos. Vamos a ser xustos e decir que algún balón escapouse e foi á portería.
E para finalizar que saibades que, por suposto, desde o Santiso estaremos cun ollo posto nese espectáculo que terá lugar coincidindo coa reinaguración do municipal de Toques e afeccionados de ambos os dous contendientes. Sen embargo casi todos os consultados coincidimos en que debemos votar no blog de Riki que o partido corre serio risco por jarrafonada colectiva este sábado. Un saúdo para todos.
Resístensenos os bos resultados no Zahorra stadium como ben di Riki. Tampouco é que os resultados fora da casa sexan para tirar cohetes esta tempada, pero é que na casa so fomos capaces de gañar ó Prevediños, o último clasificado. Este domingo nova derrota, esta vez fronte ó Bandeira.
Empezaron os de Silleda marcando un gol por medio do seu dianteiro centro titular que aproveitou a súa corpulencia para peinar hacia atrás, e de costas á portería, un balón ó saque dunha falta desde o lateral.
Pouco despois chegaría a mellor oportunidade para o empate. Un penalti, por agarrón a José que se incorporou ó ataque, dos que non nos acostuman a pitar foi tirado por Alberto, pero non foi quen de enganar ó porteiro rival que despexou o tiro.
O empate viría, sen embargo, nunha boísima xogada na que Sandá profundizaba pola súa banda e poñía un centro que Manuel rematou de cabeza por encima do porteiro rival. Inapelable. Con empate a un e coa entrada de Alfonso na segunda metade contabamos que se podía remontar o partido e o certo é que houbo algunhas ocasións para facelo, pero ó dianteiro do Bandeira saiulle un tiro dos que son difíciles de repetir. Controlou o balón fora da área, escorado a unha banda e de costas a portería e, sen deixala caer, lanzou unha bolea en vaselina que sorprendía a Charly. Co 1-2 chegouse ó final do partido.
O próximo domingo visitamos o campo dos nosos veciños do At. Balouta, que este ano van líderes. Un dos mellores campos, en canto ó estado do terreo, da categoría. Así que sintoo por David (porteiro do Balouta, amigo, e compañeiro de fútbol saa en Melivet), pero chegará a primeria derrota esta tempada dos de Muimenta a cargo do Santiso.
Xogador estrela
Pese a que o nivel do equipo estivo bastante baixo, quizais se deba destacar a José, que foi quen de provocar un penalti e de resolver con acerto e moita forza (ás veces incluso arriscando demasiado) a maioría dos intentos de internada do Bandeira ademais de mostrarse tan contundente nos balóns aéreos como nos ten acostumados.
Anecdotario
Sabido é de todos o interés das nosas autoridades políticas por sanear a xuventude santisentes. Sumámonos á esa iniciativa recomendando a reapertura do bar/cafetería das gradas do campo do Santiso. O domingo había gran afluencia de público e, que mellor que unha boa caixa de quintos para curar as resecas dominicais favorecendo así ese saneamento tan desexado. Que bonitos aqueles tempos do Santiso-Fortuna e incluso outros non tan pasados na liga da amistade (outro día falarei dese curioso nome) nos que ata os propios futbolístas se sumaban o grupo no descanso, cando non o facían en exclusiva, para dar boa conta das medias de Estrella e sair con renovados ánimos a desputar as segundas metades.
Decir tamén, que como saberedes, un dos fondos do noso campo está adornado por un flamante castiñeiro (entre outras moitas árbores). Para aqueles que consideren que o espectáculo futbolístico non está á altura moitas das veces no municipal, decirlles que deberían acudir un pouco antes para presenciar no quecemento e en exclusiva como o noso flamante Ronaldiño (de Transfontao, ainda que el renegue e diga que é de Vilar) patenta un novo modo de abalar os ourizos. Vamos a ser xustos e decir que algún balón escapouse e foi á portería.
E para finalizar que saibades que, por suposto, desde o Santiso estaremos cun ollo posto nese espectáculo que terá lugar coincidindo coa reinaguración do municipal de Toques e afeccionados de ambos os dous contendientes. Sen embargo casi todos os consultados coincidimos en que debemos votar no blog de Riki que o partido corre serio risco por jarrafonada colectiva este sábado. Un saúdo para todos.
7ª Xornada
A crónica
Meritorio empate no campo do estudiantil. Meritorio, xa que o Santiso tivo que afrontar prácticamente todo o encontro con 10 xogadores. A poucos minutos do comenzo producíase unha típica xogada embarullada no área que remataba cun balón bombeado que se colaba na nosa portería cando Dani sacou á man para despexar por encima do longueiro. Penalti moi claro que o estudiantil transformou, pese a que Charly adivinou a dirección do tiro.
Sen Dani no campo Míchel mudou o esquema e hai que decir que a impresión o resto do partido foi que o Santiso fixo, cando menos, tantos méritos como o rival para levarse o encontro. Tocouse bastante o balón e a recompensa foi o gol conseguido por Alberto nun tiro con gran potencia desde dentro do área. Nadie foi capaz de volver a mover o marcador, pese a que hai que decir, en honor á verdade, que coa entrada do seu dianteiro máis veterano (un vello coñecido para moitos do Santiso) cerca do final, o Estudiantil tivo tamén algunhas boas ocasións de levarse o encontro.
Xogador estrela
Difícil destacar a alguén con diferencia, pero farémolo con Alberto por ser o único que foi quen de furar a meta rival.
Anecdotario
A xogada do penalti trouxo dúas instantáneas inmediatas a algúns dos que estabamos no campo. A primeira foi que recordou outros tempos nos que Dani, obligado polas circustancias, defendía a portería do Santiso. A súa gran parada o outro día fai pensar se non estará cavilando en disputarlle o posto a Charly. Por outra banda o primeiro comentario do colexiado tras pitar foi "non vos queixaredes que foi ben claro"!!!!! As mesmas palabras pero pronunciadas polo gran Rouco tras unha enorme sachada súa a un dianteiro do Porto do Son aínda son hoxe recordadas e ridas de cando en vez no vestiario.
E seguindo con frases celebérrimas e anécdotas pasadas, un non pode volver a Loimil, chegar a ese campo e ver eses carballos tras da portería que da á carretera sen recordar a famosa expulsión de Míchel por decirlle ó arbitro (textualmente segundo o acta) "Árbitro, foi el carballo. Pítale a ese carballo" logo de que o árbitro (o da pota de grelos na cabeza ou o becerreiro para outros) lle sacase amarela ó primeiro que pasaba por alí para non expulsar ó verdadeiro infractor.
Meritorio empate no campo do estudiantil. Meritorio, xa que o Santiso tivo que afrontar prácticamente todo o encontro con 10 xogadores. A poucos minutos do comenzo producíase unha típica xogada embarullada no área que remataba cun balón bombeado que se colaba na nosa portería cando Dani sacou á man para despexar por encima do longueiro. Penalti moi claro que o estudiantil transformou, pese a que Charly adivinou a dirección do tiro.
Sen Dani no campo Míchel mudou o esquema e hai que decir que a impresión o resto do partido foi que o Santiso fixo, cando menos, tantos méritos como o rival para levarse o encontro. Tocouse bastante o balón e a recompensa foi o gol conseguido por Alberto nun tiro con gran potencia desde dentro do área. Nadie foi capaz de volver a mover o marcador, pese a que hai que decir, en honor á verdade, que coa entrada do seu dianteiro máis veterano (un vello coñecido para moitos do Santiso) cerca do final, o Estudiantil tivo tamén algunhas boas ocasións de levarse o encontro.
Xogador estrela
Difícil destacar a alguén con diferencia, pero farémolo con Alberto por ser o único que foi quen de furar a meta rival.
Anecdotario
A xogada do penalti trouxo dúas instantáneas inmediatas a algúns dos que estabamos no campo. A primeira foi que recordou outros tempos nos que Dani, obligado polas circustancias, defendía a portería do Santiso. A súa gran parada o outro día fai pensar se non estará cavilando en disputarlle o posto a Charly. Por outra banda o primeiro comentario do colexiado tras pitar foi "non vos queixaredes que foi ben claro"!!!!! As mesmas palabras pero pronunciadas polo gran Rouco tras unha enorme sachada súa a un dianteiro do Porto do Son aínda son hoxe recordadas e ridas de cando en vez no vestiario.
E seguindo con frases celebérrimas e anécdotas pasadas, un non pode volver a Loimil, chegar a ese campo e ver eses carballos tras da portería que da á carretera sen recordar a famosa expulsión de Míchel por decirlle ó arbitro (textualmente segundo o acta) "Árbitro, foi el carballo. Pítale a ese carballo" logo de que o árbitro (o da pota de grelos na cabeza ou o becerreiro para outros) lle sacase amarela ó primeiro que pasaba por alí para non expulsar ó verdadeiro infractor.
miércoles, octubre 25, 2006
Santiso, paraíso soñado
Di a canción “Vivir na Coruña que bonito é”. Vivir en Santiso tamén é bonito. É bonito e á vez curioso, no sentido de que este concello podería ser sen problema a mostra científica na que se dese o caso da existencia de todo tipo de personaxes.
Se un extraterrestre aterrase en Santiso tería que afacerse a un ritmo moi distinto ao das cidades; distinto xa ao de Melide. En Santiso o tempo mídese polo sol, non polo reloxos. Os veciños atópanse cando botan as vacas pola mañá e paran a botar un conto, ou dous, ou dez, ou corenta...
Tería que afacerse ao cheiro, delicioso e inconfundible, da herba seca acabada de segar, que aniña na memoria dun ano para outro, e preguntaríase como é posible que teñamos unha clase política que leva máis de 30 anos quentando asento (quentando asento; deixando caer que a paga, como vén tamén pode marchar; vendendo favores que non son tal e seguindo ao pé da letra a política de Pista-Poste).
Seguramente o noso amigo extraterrestre se asombraría dos poucos cativos que ten o concello. Non é de estrañar, se temos en conta que cando se xuntan algúns posibles, o primeiro que fai a mocidade é buscar un piso en Melide. Oh....! Melide! O vello soño americano parece que se enxendrou aquí!
Xa non quedan escolas unitarias, acabouse o ruído das risas no recreo en calquera parroquia do concello. Agora toca, coma en todo, centralizar. Claro que non é o mesmo ser da Ponte ca de Visantoña. É coma Melide e Arzúa: oficialmente veciños pero inimigos e rivais ata nas competicións máis absurdas. A Cornella ou a piscina; o 14 de setembro ou o San Agustín, o Santiso F.S. ou o Lareira: non se pode estar cos dous! Hai que posicionarse! Dous colexios, dous centros médicos, dous equipos de fútbol, dous puntos neurálxicos de actividade comercial separados pola fronteira natural do Beseña. Mais, a cada lado medran os rancores, (que foi daqueles tempos das carreiras en Visantoña!!), as competencias,...
Vivir en Santiso, que bonito é! Ir os domingos á misa e atopar aos mesmos vellos, aos mesmos curas de hai vinte anos que forman parte da nosa historia, e aos mesmos rapazotes que van obrigados polas nais a durmir no último banco.
O noso extraterrestre visitante levaría unha imaxe dun sitio no que os mozos traballan para os pais. Vería que é posible chamarlle pista polideportiva a unha superficie cementada coma a que campa na entrada de Belmil. Sabería que non é imprescindible estudar medicina para expedir receitas médicas, que nin sequera hai que ter estudos para ser alcalde, e que e posible ir cada catro anos nunha lista electoral distinta e levar garabata con honor e coa cabeza guicha.
Pero, malia todo, posiblemente, o extraterrestre quedase a vivir con nós. Mágoa que teña que decidir a que lado do Beseña...
lunes, octubre 23, 2006
6ª Xornada
A crónica
Non puido ser. Comentaba riki o outro día que ademais da rivalidade futbolística Santiso-Vilatuxe, tamén estaba a rivalidade, ben entendida, claro está, entre as bandas de música dos respectivos concellos. Pois despois do visto o domingo no campo da Ponte haberá que esperar que os nosos amigos da municipal de Villar de Ferreiros estean máis acertados coa tromba e o bombo do que estivemos co esférico.
0-3. Ese foi o doloroso resultado que de novo enterra ó santiso nos postos baixos da táboa. Non foi un partido desastroso, pero sí quedou claro dende o principio que o Vilatuxe con un equipo de máis talla física, máis pelexón, e tamén máis oportunista se ía levar o encontro. Esta vez nin o sistema táctico de Míchel deu resultado. O Santiso era incapaz de acercarse con perigo a portería rival; so algún tiro lonxano e xogadas a balón parado creaban algo de inquedanza. E así, nunha xogada na que o número 10 rival gañaba en velocidade á defensa local, entrando pola banda esquerda de ataque do Vilatuxe, chegaba o primeiro gol. Charly foi que de rechazar o tiro, pero non o posterior remate do dianteiro rival debaixo da portería. A segundo gol chegou tras unha falta que botaba o Vilatuxe casi desde o círculo central. Un centro templado e o dianteiro rematou entre dous defensas e o porteiro. Un tipo de acción na que teremos que estar máis atentos en sucesivos partidos. O cerre púxose xa na segunda metade, cun Santiso xa entregado.
Esperemos que este resultado sirva para facer reaccionar ó equipo. Seguro que o fará se sigue entrenando e traballando como ata agora. Temos que ter en conta, ademais que non puidemos contar con Alfonso no medio do campo e xa sabemos o que eso representa para o xogo do Santiso.
Non queda máis que agradecer o, esta vez numeroso, público que asistiu ó encontro e pedirlles que non desanimen e que sigan apoiando como o fixeron o domingo. Xogouse contra un dos equipos chamados a estar arriba na clasificación. Seguro que en vindeiros encontros volveremos ofrecer goles e victorias á nosa xente.
Xogador estrela
Nunha xornada na que o equipo, en xeral, estivo bastante gris, debemos destacar con xustiza a Moncho como un dos que máis gañas e empuxe físico aportou. Defendeu con acerto e sumouse ó ataque sempre que puiudo pola súa banda. Mesmo chegou a crear perigo cun lonxano tiro de falta "ó estilo Roberto Carlos" que tivo que sacar o porteiro visitante. Soubo conterse ademais
cando o árbitro lle mostrou a amarela e moitos apostaban por que non acabaría o partido. Esperemos que esas gañas súas contaxien ó resto do equipo o vindeiro domingo no que visitamos o campo do Estudiantil.
Anecdotario
Cando Luxemburgo chegou ó Madrid, unha das incorporacións estrela fora Patricia Teixeira. Unha nutricionista, de bastante bon ver, que se comentaba que fixera adelgazar a Ronaldo 6 kilos cos seus métodos. Non sabemos se Míchel se puxo en contacto con esta profesional, pero o caso é que 2 xogadores do equipo, dos que máis manteñen o tipo en canto a quilos se refire, chegaron ó vestiario con plátanos e mandarinas como todo o seu xantar. Eso sí, coméntase que a noite do sábado foi longa para eles e mesmo un chegou cunha gorra e un cinto femenino que causarían estragos no mesmo París. Xa se sabe... os xogadores sempre marcando tendencias.
Por outro lado, témoslle que pedir a José que ate ben as botas, para evitar que algunha volva a saír disparada como ocorreu nun saque de porta no que ninguén saiu ferido.
E para finalizar ¿Non se vos parecía a Melendi o porteiro do Vilatuxe? ¿Alguén lle preguntou polo chocolate que máis lle gusta?
Non puido ser. Comentaba riki o outro día que ademais da rivalidade futbolística Santiso-Vilatuxe, tamén estaba a rivalidade, ben entendida, claro está, entre as bandas de música dos respectivos concellos. Pois despois do visto o domingo no campo da Ponte haberá que esperar que os nosos amigos da municipal de Villar de Ferreiros estean máis acertados coa tromba e o bombo do que estivemos co esférico.
0-3. Ese foi o doloroso resultado que de novo enterra ó santiso nos postos baixos da táboa. Non foi un partido desastroso, pero sí quedou claro dende o principio que o Vilatuxe con un equipo de máis talla física, máis pelexón, e tamén máis oportunista se ía levar o encontro. Esta vez nin o sistema táctico de Míchel deu resultado. O Santiso era incapaz de acercarse con perigo a portería rival; so algún tiro lonxano e xogadas a balón parado creaban algo de inquedanza. E así, nunha xogada na que o número 10 rival gañaba en velocidade á defensa local, entrando pola banda esquerda de ataque do Vilatuxe, chegaba o primeiro gol. Charly foi que de rechazar o tiro, pero non o posterior remate do dianteiro rival debaixo da portería. A segundo gol chegou tras unha falta que botaba o Vilatuxe casi desde o círculo central. Un centro templado e o dianteiro rematou entre dous defensas e o porteiro. Un tipo de acción na que teremos que estar máis atentos en sucesivos partidos. O cerre púxose xa na segunda metade, cun Santiso xa entregado.
Esperemos que este resultado sirva para facer reaccionar ó equipo. Seguro que o fará se sigue entrenando e traballando como ata agora. Temos que ter en conta, ademais que non puidemos contar con Alfonso no medio do campo e xa sabemos o que eso representa para o xogo do Santiso.
Non queda máis que agradecer o, esta vez numeroso, público que asistiu ó encontro e pedirlles que non desanimen e que sigan apoiando como o fixeron o domingo. Xogouse contra un dos equipos chamados a estar arriba na clasificación. Seguro que en vindeiros encontros volveremos ofrecer goles e victorias á nosa xente.
Xogador estrela
Nunha xornada na que o equipo, en xeral, estivo bastante gris, debemos destacar con xustiza a Moncho como un dos que máis gañas e empuxe físico aportou. Defendeu con acerto e sumouse ó ataque sempre que puiudo pola súa banda. Mesmo chegou a crear perigo cun lonxano tiro de falta "ó estilo Roberto Carlos" que tivo que sacar o porteiro visitante. Soubo conterse ademais
cando o árbitro lle mostrou a amarela e moitos apostaban por que non acabaría o partido. Esperemos que esas gañas súas contaxien ó resto do equipo o vindeiro domingo no que visitamos o campo do Estudiantil.
Anecdotario
Cando Luxemburgo chegou ó Madrid, unha das incorporacións estrela fora Patricia Teixeira. Unha nutricionista, de bastante bon ver, que se comentaba que fixera adelgazar a Ronaldo 6 kilos cos seus métodos. Non sabemos se Míchel se puxo en contacto con esta profesional, pero o caso é que 2 xogadores do equipo, dos que máis manteñen o tipo en canto a quilos se refire, chegaron ó vestiario con plátanos e mandarinas como todo o seu xantar. Eso sí, coméntase que a noite do sábado foi longa para eles e mesmo un chegou cunha gorra e un cinto femenino que causarían estragos no mesmo París. Xa se sabe... os xogadores sempre marcando tendencias.
Por outro lado, témoslle que pedir a José que ate ben as botas, para evitar que algunha volva a saír disparada como ocorreu nun saque de porta no que ninguén saiu ferido.
E para finalizar ¿Non se vos parecía a Melendi o porteiro do Vilatuxe? ¿Alguén lle preguntou polo chocolate que máis lle gusta?
martes, octubre 17, 2006
4ª e 5ª xornadas
A crónica
Respecto a 4ª xornada, temos que decir que saimos derrotados por 4-3 do campo do Lamela-B. E eso que ós 15 minutos xa se gañaba por 3 goles a cero. Ó descanso chegouse con un 3-2 favorable, pero a expulsión de Álvaro e outra serie de circunstancias estrañas, que estamos seguros que non se repetirán, propiciaron a remontada do Lamela nun partido que tiñamos
gañado e que nos mesmos nos encargamos de botar por terra. O feito de que só 12 xogadores se puidesen desprazar ó partido, de seguro que tamén influiu neste adverso resultado. Decir finalmente que os goles do Santiso foron conseguidos por Míchel de penalty, Álvaro e José.
En canto a 5ª xornada, a victoria no campo do Dozón, fixo esquecer a derrota anterior e devolve ó Santiso ó medio da táboa clasificatoria. O resultado serviu ademais para alonxar as pantasmas creadas no partido anterior, pois, como naquel caso, conseguimos poñernos cun marcador de 3-0 a favor. Sin embargo, e pese á confusión dos 5 minutos finais, que puideron costarnos máis caro, esta vez a remontada non se produciu. Os goles do santiso foron anotados por Jose (José Manuel o do Padrón), que viu así recompensada a súa presión constante ó porteiro e a defensa rivais, Sandá e Moncho nun espectacular salto ó saque dun corner no que se impuxo a toda a defensa do Dozón. Sen embargo, parece que o arbitro concedeu este gol, que por certo para algúns non chegou a entrar, a Manuel, pero seguro que Moncho o seguirá intentando.
Desde logo non se poderá queixar o escaso público que acude ó municipal. O Santiso é, con 14 dianas, o equipo máximo goleador da categoría. Hai que decir tamén que so os dous últimos clasificados levan máis goles encaixados. Polo tanto, pódese decir que un pode acudir a ver este equipo con altas probabilidades de ver un bo espectáculo, polo menos no que a goles se refire.
Se a esto engadimos que a vindeira xornada recibimos ó Vilatuxe, o segundo equipo máis goleador con só un gol menos, debería ser argumento suficiente como para que os indecisos se animasen a achegarse o vindeiro domingo ó campo da Ponte. Deste xeito poden comenzar a tarde sobre as 4 vendo este emocionante partido e completar logo a tarde futbolística das que fan afección co Madrid-Barça do Bernabeu (sen dúbida, dous partidos de altura).
Outro dato a ter en conta e o enormemente distribuidos que están os goles que consigue o Santiso entre os seus xogadores. De feito, so 4 ou 5 deles aínda non viron porta rival, o que fai que a loita polo pichichi particular do equipo se presente máis aberta que nunca.
Xogador estrela
A falta da categoría de "Adestrador estrela" na que pugnaría cada semana a dupla Míchel-Juan, temos que asignar hoxe este galardón ó noso entrenador-xogador Míchel. E é que o seu revolucionario 5-4-1, para outros entendido como 3-4-3 cos laterales facendo de carrileiros, pero que o seu propio creador definiu como "chamádelle como queirades, pero é o mismo que o outro día", está empezando a dar resultados.
Nadie discute a categoría de Míchel como xogador, eso sí, cando está motivado e con ganas de xogar, pero a este paso teremos que falar pronto do novo Fernando Vázquez galego (ou quizais se se anima a deixar bigote o novo David Vidal, quen sabe...).
Anecdotario
Neste novo afán por abrir novos mercados, pensamos sobre todo en Oriente (non falamos neste caso de China ni Xapón senón do eixo Touro-Agolada-Tabeirós) coméntase que o Santiso incorporou á súa causa mesmo a estrelas da talla de Richard Gere (adicamos esta anécdota a José e Sandá que, ben seguro, pensaban que esto non sairía do vestiario).
Por outra banda, houbo unha pequena falta de comunicación entre o dúo de dirección técnica que fixo que algúns xogadores se desplazasen ó municipal de Dozón sen a pertinente ficha federativa. Ante esta situación considerouse, por unha vez e sen que sirva de precedente, que esta vez Alfonso non lle ía decir ó árbitro aquelo de "Eu son meu irmao oh!!!" que xa pensaramos para Míchel na Estrada.
Respecto a 4ª xornada, temos que decir que saimos derrotados por 4-3 do campo do Lamela-B. E eso que ós 15 minutos xa se gañaba por 3 goles a cero. Ó descanso chegouse con un 3-2 favorable, pero a expulsión de Álvaro e outra serie de circunstancias estrañas, que estamos seguros que non se repetirán, propiciaron a remontada do Lamela nun partido que tiñamos
gañado e que nos mesmos nos encargamos de botar por terra. O feito de que só 12 xogadores se puidesen desprazar ó partido, de seguro que tamén influiu neste adverso resultado. Decir finalmente que os goles do Santiso foron conseguidos por Míchel de penalty, Álvaro e José.
En canto a 5ª xornada, a victoria no campo do Dozón, fixo esquecer a derrota anterior e devolve ó Santiso ó medio da táboa clasificatoria. O resultado serviu ademais para alonxar as pantasmas creadas no partido anterior, pois, como naquel caso, conseguimos poñernos cun marcador de 3-0 a favor. Sin embargo, e pese á confusión dos 5 minutos finais, que puideron costarnos máis caro, esta vez a remontada non se produciu. Os goles do santiso foron anotados por Jose (José Manuel o do Padrón), que viu así recompensada a súa presión constante ó porteiro e a defensa rivais, Sandá e Moncho nun espectacular salto ó saque dun corner no que se impuxo a toda a defensa do Dozón. Sen embargo, parece que o arbitro concedeu este gol, que por certo para algúns non chegou a entrar, a Manuel, pero seguro que Moncho o seguirá intentando.
Desde logo non se poderá queixar o escaso público que acude ó municipal. O Santiso é, con 14 dianas, o equipo máximo goleador da categoría. Hai que decir tamén que so os dous últimos clasificados levan máis goles encaixados. Polo tanto, pódese decir que un pode acudir a ver este equipo con altas probabilidades de ver un bo espectáculo, polo menos no que a goles se refire.
Se a esto engadimos que a vindeira xornada recibimos ó Vilatuxe, o segundo equipo máis goleador con só un gol menos, debería ser argumento suficiente como para que os indecisos se animasen a achegarse o vindeiro domingo ó campo da Ponte. Deste xeito poden comenzar a tarde sobre as 4 vendo este emocionante partido e completar logo a tarde futbolística das que fan afección co Madrid-Barça do Bernabeu (sen dúbida, dous partidos de altura).
Outro dato a ter en conta e o enormemente distribuidos que están os goles que consigue o Santiso entre os seus xogadores. De feito, so 4 ou 5 deles aínda non viron porta rival, o que fai que a loita polo pichichi particular do equipo se presente máis aberta que nunca.
Xogador estrela
A falta da categoría de "Adestrador estrela" na que pugnaría cada semana a dupla Míchel-Juan, temos que asignar hoxe este galardón ó noso entrenador-xogador Míchel. E é que o seu revolucionario 5-4-1, para outros entendido como 3-4-3 cos laterales facendo de carrileiros, pero que o seu propio creador definiu como "chamádelle como queirades, pero é o mismo que o outro día", está empezando a dar resultados.
Nadie discute a categoría de Míchel como xogador, eso sí, cando está motivado e con ganas de xogar, pero a este paso teremos que falar pronto do novo Fernando Vázquez galego (ou quizais se se anima a deixar bigote o novo David Vidal, quen sabe...).
Anecdotario
Neste novo afán por abrir novos mercados, pensamos sobre todo en Oriente (non falamos neste caso de China ni Xapón senón do eixo Touro-Agolada-Tabeirós) coméntase que o Santiso incorporou á súa causa mesmo a estrelas da talla de Richard Gere (adicamos esta anécdota a José e Sandá que, ben seguro, pensaban que esto non sairía do vestiario).
Por outra banda, houbo unha pequena falta de comunicación entre o dúo de dirección técnica que fixo que algúns xogadores se desplazasen ó municipal de Dozón sen a pertinente ficha federativa. Ante esta situación considerouse, por unha vez e sen que sirva de precedente, que esta vez Alfonso non lle ía decir ó árbitro aquelo de "Eu son meu irmao oh!!!" que xa pensaramos para Míchel na Estrada.
lunes, octubre 02, 2006
3ª Xornada
A crónica
Espléndida victoria por goleada 7-0 ó Prevediños ante o noso público.
Hai que recoñecer que foi un partido fácil desde o principio e que o equipo rival nen sequera chegou a facer ocasións de peligro ante a portería de Charly (ainda que non podemos decir que fora un expectador de excepción porque co seu gol de penalty entra na dura pelexa polo pichichi do equipo). O encontro serviu para olvidar un pouco as dúas malas actuacións anteriores e para que o público que acudiu o campo se divertira co xogo, cos goles e tamén cos típicos comentarios que aparecen cun resultado tan abultado, claro (incluidos os apelativos cariñosos ó arbitro que lucía unha brillante e incipiente melena).
Ante a choiva de goles e a escasa oposición do rival, non comentaremos as distintas xogadas, e diremos únicamente que os goles foron conseguidos por Micho, Manolo (2), Alfonso, Jose, Dani (outro que sube como a espuma nas apostas para o pichichi) e o comentado de Charly de penalty.
Por certo, despois do encontro do Santiso, xogouse no municipal do Souto o encontro entre o Toques (con moitos ex-compañeiros) e o Ponte Carreira que rematou con empate a 2.
A vindeira semana visitamos o campo do Lamela B. Unha victoria do Santiso valería para adiantarlles na clasificación e colocarnos na zona alta da táboa.
Xogador estrela
Aínda que debido o tipo de partido pódese decir que todo o equipo parece mellor o certo é que todo o mundo pode ver que con Alfonso no medio do campo o equipo parece outro. Tócase máis o balón por abaixo, as faltas que se lanzan dan outra sensación de perigo e os equipos rivais cóstalles moitísimo máis facer xogadas.
Así pois, recordando aqueles vellos tempos nos que se decía que "Cando xoga Charly xoga o Santiso" agora temos que decir que "Cando xoga Alfonso xoga o Santiso". Estamos desexando velo acompañado pronto por Míchel motivado arriba (o flamante entrenador-xogador, o noso Vialli particular que onte decidiu reservarse)
Anecdotario
Con temple. Así marcou o noso porteiro Charly o seu primeiro gol esta tempada. Un porteiro da vella escola de Rogelio Ceni (si, si, ese do São Paulo que tira ata as zapatillas). Prevese unha dura competencia agora nas xogadas a balón parado Alfonso-Charly similar a tantos outros como Beckam-Roberto Carlos no Madrid. O público, que pese a que sempre ten a razón (ainda que neste caso menos, porque non paga entrada) fixo comentarios despectivos do tipo "Habían ser bos cando marcou hasta o porteiro..." e outros similares. Desde aquí animamos a Charly para que faga caso omiso deses comentarios e siga a súa imparable carreira cara o pichichi.
Certo xogador do Santiso, do que non imos decir o nome porque Sandá prefiere quedar no anonimato, tivo unha noite de sábado animada e apareceu co peito cheo de brillantina de colores o que fixo que máis dun pensanse se Carmen de Mairena non andaría este sábado por Melide.
Espléndida victoria por goleada 7-0 ó Prevediños ante o noso público.
Hai que recoñecer que foi un partido fácil desde o principio e que o equipo rival nen sequera chegou a facer ocasións de peligro ante a portería de Charly (ainda que non podemos decir que fora un expectador de excepción porque co seu gol de penalty entra na dura pelexa polo pichichi do equipo). O encontro serviu para olvidar un pouco as dúas malas actuacións anteriores e para que o público que acudiu o campo se divertira co xogo, cos goles e tamén cos típicos comentarios que aparecen cun resultado tan abultado, claro (incluidos os apelativos cariñosos ó arbitro que lucía unha brillante e incipiente melena).
Ante a choiva de goles e a escasa oposición do rival, non comentaremos as distintas xogadas, e diremos únicamente que os goles foron conseguidos por Micho, Manolo (2), Alfonso, Jose, Dani (outro que sube como a espuma nas apostas para o pichichi) e o comentado de Charly de penalty.
Por certo, despois do encontro do Santiso, xogouse no municipal do Souto o encontro entre o Toques (con moitos ex-compañeiros) e o Ponte Carreira que rematou con empate a 2.
A vindeira semana visitamos o campo do Lamela B. Unha victoria do Santiso valería para adiantarlles na clasificación e colocarnos na zona alta da táboa.
Xogador estrela
Aínda que debido o tipo de partido pódese decir que todo o equipo parece mellor o certo é que todo o mundo pode ver que con Alfonso no medio do campo o equipo parece outro. Tócase máis o balón por abaixo, as faltas que se lanzan dan outra sensación de perigo e os equipos rivais cóstalles moitísimo máis facer xogadas.
Así pois, recordando aqueles vellos tempos nos que se decía que "Cando xoga Charly xoga o Santiso" agora temos que decir que "Cando xoga Alfonso xoga o Santiso". Estamos desexando velo acompañado pronto por Míchel motivado arriba (o flamante entrenador-xogador, o noso Vialli particular que onte decidiu reservarse)
Anecdotario
Con temple. Así marcou o noso porteiro Charly o seu primeiro gol esta tempada. Un porteiro da vella escola de Rogelio Ceni (si, si, ese do São Paulo que tira ata as zapatillas). Prevese unha dura competencia agora nas xogadas a balón parado Alfonso-Charly similar a tantos outros como Beckam-Roberto Carlos no Madrid. O público, que pese a que sempre ten a razón (ainda que neste caso menos, porque non paga entrada) fixo comentarios despectivos do tipo "Habían ser bos cando marcou hasta o porteiro..." e outros similares. Desde aquí animamos a Charly para que faga caso omiso deses comentarios e siga a súa imparable carreira cara o pichichi.
Certo xogador do Santiso, do que non imos decir o nome porque Sandá prefiere quedar no anonimato, tivo unha noite de sábado animada e apareceu co peito cheo de brillantina de colores o que fixo que máis dun pensanse se Carmen de Mairena non andaría este sábado por Melide.
lunes, septiembre 25, 2006
2ª Xornada
A crónica
Derrota por 3-1 no campo do Piloño o que fai que o Santiso comparta a cola da clasificación co Prevediños (e o Piloño pase a liderar a clasificación). E eso que empezou ben o partido para o Santiso con un gol de Manuel nun excelente tiro desde fóra da área. Pero 2 minutos despois xa empataba o Piloño, tamén cun tiro lonxano. O segundo gol chegou despois dun barullo no área tras unha falta sacada desde o lateral.
Na segunda parte botámonos maís arriba coa esperanza de, alomenos, empatar o partido. Os cambios feitos por Juan déronlle un pouco máis de frescura o equipo, sobre todo Susín no medio do campo. Sen embargo poucas ocasións volveu haber tan claras como o arranque de Míchel (deses os que nos ten acostumbrados de vez en cando) na primeira metade. Así, cerca do final do partido o xogador nº 10 do Piloño (o mellos do equipo visitante cos seus centros e tiros) enganchou un fenomenal disparo cerca da escuadra que sorprendeu a Joserra.
Temos que mellorar físicamente e recuperar ós xogadores sancionados (tres esta xornada). Todos pensamos que coa axuda de Alfonso no medio do campo podemos sacar bos resultados.
A vindeira xornada hai duelo de colistas no que esperamos impoñernos na casa ó Prevediños para abandonar os últimos postos.
Xogador estrela
Sen dúbida Susín, que coa súa saída na segunda parte demostrou ter el sólo tanto físico e gañas como o resto do equipo xunto.
Anecdotario
Ouise por aí que había quen quería ir para Piloño por Silleda pasando polas Cruces... e outros que querían parar a tomar algo nun bar que hai nas cruces que ten unhas estrañas luces de colores.
Derrota por 3-1 no campo do Piloño o que fai que o Santiso comparta a cola da clasificación co Prevediños (e o Piloño pase a liderar a clasificación). E eso que empezou ben o partido para o Santiso con un gol de Manuel nun excelente tiro desde fóra da área. Pero 2 minutos despois xa empataba o Piloño, tamén cun tiro lonxano. O segundo gol chegou despois dun barullo no área tras unha falta sacada desde o lateral.
Na segunda parte botámonos maís arriba coa esperanza de, alomenos, empatar o partido. Os cambios feitos por Juan déronlle un pouco máis de frescura o equipo, sobre todo Susín no medio do campo. Sen embargo poucas ocasións volveu haber tan claras como o arranque de Míchel (deses os que nos ten acostumbrados de vez en cando) na primeira metade. Así, cerca do final do partido o xogador nº 10 do Piloño (o mellos do equipo visitante cos seus centros e tiros) enganchou un fenomenal disparo cerca da escuadra que sorprendeu a Joserra.
Temos que mellorar físicamente e recuperar ós xogadores sancionados (tres esta xornada). Todos pensamos que coa axuda de Alfonso no medio do campo podemos sacar bos resultados.
A vindeira xornada hai duelo de colistas no que esperamos impoñernos na casa ó Prevediños para abandonar os últimos postos.
Xogador estrela
Sen dúbida Susín, que coa súa saída na segunda parte demostrou ter el sólo tanto físico e gañas como o resto do equipo xunto.
Anecdotario
Ouise por aí que había quen quería ir para Piloño por Silleda pasando polas Cruces... e outros que querían parar a tomar algo nun bar que hai nas cruces que ten unhas estrañas luces de colores.
miércoles, septiembre 20, 2006
Pois nada.
Un que le casi a diario o blog de riki e o outro día vin que o cire xa tiña o seu propio blog e nos non imos ser menos.
Este fin de semana estiven por euskadi ("ven y cuéntalo... si puedes") e non puiden ir xogar, pero vin no correo que o outro día perdemos co Golada o "derbi local". Nada, tranquilos que seguro que alá llo devolvemos. Que se prepare o piloño este domingo.
Un que le casi a diario o blog de riki e o outro día vin que o cire xa tiña o seu propio blog e nos non imos ser menos.
Este fin de semana estiven por euskadi ("ven y cuéntalo... si puedes") e non puiden ir xogar, pero vin no correo que o outro día perdemos co Golada o "derbi local". Nada, tranquilos que seguro que alá llo devolvemos. Que se prepare o piloño este domingo.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)