lunes, marzo 12, 2007

Algunhas imaxes












A primeira instantánea e unha humilde homenaxe a todos aqueles que nos veñen ver e animar algún domingo. Aí temos, apoiados á barra, a Ovidio de Pezobre (pai de Marcos Ronaldo e tío de Alberto e Charly Cordido, Javi de Portocelo (que aínda que lle pega mellor ó baloncesto que o fútbol non se resiste ó espectáculo do Zahorra Stadium), o propio Alberto Cordido cando a súa ficha federativa aínda se estaba tramitando (cousas dos transfers internacionais Canarias-Galicia) e Carlos (ex-xogador tamén do Santiso).
A segunda está ahí porque da que pensar: conocendo a Ronaldiño... ¿Que lle estaría dicindo ó colexiado cando o saúdaba ó final do partido? Deixo que cada un pensedes o que se vos ocurra...
Se premedes sobre as fotos, podedes velas máis grandes.



Xornada 23

Problemas do equipo de redacción (traducidas básicamente nalgunha lesión arrastrada do partido fronte o Balouta) para desplazarse ó encontro que o Santiso xogou como visitante no campo do Silleda B. As noticias que chegaron foron que se conseguiu o terceiro empate consecutivo, esta vez a uns, noutro campo recién estreado de herba artificial (a ver se o noso é tamén realidade pronto). Tamén se oiu que mereceu máis o Santiso e que nada se pode reprochar esta vez as ganas que se puxeron sobre o campo.

O gol conseguiuno Dani, que xa leva un par xogando de central, así que ímos facer unha mención especial para él xa que algunha outra vez (penso no partido de ida co Sporting Estrada) tiña máis que merecida a categoría de xogador estrela.

Anecdotario
Parece que a este desplazamento sumouse o equipo directivo ó completo. Dise por ahí, que o noso presi Fernando é todo serenidade no palco visitante (se o houbera), que non se inmuta ante os goles do Santiso nin os fallos do trencilla ó que sempre anima e comprende. Impertérrito, observa o xogo dos seus pupilos sen mediar palabra... Bromas aparte, animámolo a que nos siga acompañando e animando con tanta forza ou máis que ata o de agora.

Xornada 22

Xa sei que imos xa pola 24, así que axiña acabo coa crónica do partido deste domingo e cólgoa. Namentres, aquí deixo a correspondente á anterior xornada na casa, tal e como a escribín no seu día:

A crónica
Quero comenzar a crónica da xornada como empezou o partido, cun recordo e unha mensaxe de ánimo para Samuel, xogador do Balouta, ex-xogador das categorías inferiores do Santiso se non me engano, e veciño de Pezobre que o domingo perdeu a súa nai. Inicialmente non se sabía se se ía xogar o partido, xa que a noticia se producía poucas horas antes. Finalmente, decidiuse xogar e gardar un minuto de silencio de apoio e homenaxe.

Polo demais, tarde primaveral no Zahorra Stadium. Volvía o Lorenzo que tantas veces cegou a Manolo para baixar eses balóns que mandamos á filloa e con el a afluencia de afeccionados, entre os que se encontraban algúns vellos ilustres. Alí estaba o gran capitán Pepe e os irmáns Sueiro, tres que siguen dando guerra na categoría de veteranos á que algún día teremos que dedicar algunhas liñas e imaxes. Tamén Pepe de Novela e outros asiduos animando.

Todo esto no día no que o Cire inauguraba o seu novo campo e no que nos devolvía visita os veciños de Muimenta, coa idea fixa na cabeza de que fomos os únicos capaces de derrotalos ata o momento. Non puidemos repetir fazaña, pero conseguimos un novo empate, o segundo consecutivo, nun partido intenso e animado. Adiantouse primeiro o Balouta. Tras un saque de banda a defensa local pareceu durmir e eso aproveitouno o seu dianteiro centro para batir a Charly de forte disparo pegado á cepa do poste. Sin embargo, pouco despois Manolo conseguía o empate nunha xogada repleta de forza na que mesmo pareceu entrar co balón na portería rival. Ó descanso o respetable mostrábase contento coa intensidade que outras veces tanto se botou en falta e disposto a seguir animando.

Na reanudación, foron de novo os pontevedreses os primeiros en golpear, pero o Santiso non se rendiu e tivo a merecida recompensa nun saque de esquina, cando o partido xa remataba no que Fran se adiantou ós defensas rivais e entre todos acabaron co balón no fondo da portería de David.

Xogador estrela
A mención especial vai hoxe para a sintonía entre o público e o equipo: empuxou o público e agradeceuno o equipo con esforzo e entrega. Será por aquelo de que era un derby e di o topicazo que son partidos especiais, pero o certo foi que se notou o extra de motivación que necesitaríamos outras veces para subir algún posto na táboa.