miércoles, noviembre 22, 2006

9ª Xornada

A crónica
O que avisa non é traidor, (ou eso dín). Xa dixemos que causaríamos a primeira derrota do Balouta en toda a tempada e así foi. Chegaba o Santiso a un campo dos que a calquera lle gusta xogar: herba verde natural ben cortadiña, climatoloxía acompañante e grande afluencia de público, mesmo con caras coñecidas da afección santisense. Tal é así que, por primeira vez, Míchel podía verse con problemas de descartes pola abundancia de xogadores con ficha presentes.Finalmente Micho autodescartouse para que puidesen xogar todos os demais nun xesto que mostra o seu espíritu de equipo (espíritu que, por outra parte, hai que decir que é o reinante pese a que os resultados ou o xogo non sexan tan bos como todos desexamos). As ganas de xogar tamén puideron coa nosa futura incorporación estrela, que recén chegada das illas afortunadas, foi quen de vencer a resaca dominical para presentarse co equipo mesmo co risco de non ter aínda ficha lista (finalmente así foi e teremos que esperar aínda para ver o seu debut esta tempada). No meramente futbolístico decir que se demostrou que o Santiso é capaz de vencer a calquera equipo da categoría (tamén pode perder con calquera, hai que decilo todo). Foi un encontro apaixoante pero donde fomos claros dominadores e xustos vencedores. O único gol do encontro chegou nunha xogada de libro: inicia a xogada Alberto no medio do campo abrindo á banda esquerda, profundiza Sandá e pon un centro que era medio gol para que Alfonso fusile de cabeza ó porteiro local. Tivo tamén o Balouta algunha ocasión marrada dentro da nosa área, pero o marcador non se volveu mover.

Xogador estrela
O Santiso. Expléndido

Anecdotario
Reproducción dunha conversa (literalmente) entre o árbitro e o noso Ronaldiño particular:
-(A): Quero ver a todos con espinilleras!. Xa avisei. Ó que vexa sin elas sácolle amarilla.
-(R): Lojo.... ¿¿¿as túas espinilleras árbitro??
-(A): (con cara de poucos amigos) Lojo seica vou levar patadas, ¿ou?
-(R): Aaaaaiiiiiii!!!!?????

Ós que conocemos a Manolo non se nos escapan as súas dotes para a amena conversa co árbitro e cos rivais. Cando comentamos esta no vestiario enterámonos doutra que tivo lugar o partido anterior:
-(R): (sinalando o anagrama da camiseta do colexiado) Coñó arbitro! vaia puma máis chulo tes aí. Ten tino que parece que che quere morder un pezón.
-(A): ¿¿¿¿¿¿¿¿¿¿¿??????????????????? (sen palabras)

Noutra orde de cousas, agradecer a Óscar da ponte a ronda de cañas que se marcou cando se convenceu (costou facelo) de que foramos os primeiros en gañar en Muimenta. Seguro que algún encontrou na divertida reunión que tivo lugar tra-lo partido na sua taberna unha motivación adicional para conseguir novas victorias.

E para finalizar saberedes que a victoria do Santiso tivo efectos colaterais: como si da primeira división se tratase o entrenador local presentou a súa renuncia irrevocable e colle o equipo o noso amigo David o que lle desexamos toda a sorte do mundo, aínda que xa queda avisado de que lles volveremos mollar a orella no Zahorra Stadium. Apaixoante duelo o que se presenta nos banquillos con dous primos (políticos) dirixindo dous equipos con tradición no fútbol rexional da comarca.

jueves, noviembre 09, 2006

8ª Xornada

A crónica
Resístensenos os bos resultados no Zahorra stadium como ben di Riki. Tampouco é que os resultados fora da casa sexan para tirar cohetes esta tempada, pero é que na casa so fomos capaces de gañar ó Prevediños, o último clasificado. Este domingo nova derrota, esta vez fronte ó Bandeira.
Empezaron os de Silleda marcando un gol por medio do seu dianteiro centro titular que aproveitou a súa corpulencia para peinar hacia atrás, e de costas á portería, un balón ó saque dunha falta desde o lateral.
Pouco despois chegaría a mellor oportunidade para o empate. Un penalti, por agarrón a José que se incorporou ó ataque, dos que non nos acostuman a pitar foi tirado por Alberto, pero non foi quen de enganar ó porteiro rival que despexou o tiro.
O empate viría, sen embargo, nunha boísima xogada na que Sandá profundizaba pola súa banda e poñía un centro que Manuel rematou de cabeza por encima do porteiro rival. Inapelable. Con empate a un e coa entrada de Alfonso na segunda metade contabamos que se podía remontar o partido e o certo é que houbo algunhas ocasións para facelo, pero ó dianteiro do Bandeira saiulle un tiro dos que son difíciles de repetir. Controlou o balón fora da área, escorado a unha banda e de costas a portería e, sen deixala caer, lanzou unha bolea en vaselina que sorprendía a Charly. Co 1-2 chegouse ó final do partido.
O próximo domingo visitamos o campo dos nosos veciños do At. Balouta, que este ano van líderes. Un dos mellores campos, en canto ó estado do terreo, da categoría. Así que sintoo por David (porteiro do Balouta, amigo, e compañeiro de fútbol saa en Melivet), pero chegará a primeria derrota esta tempada dos de Muimenta a cargo do Santiso.

Xogador estrela
Pese a que o nivel do equipo estivo bastante baixo, quizais se deba destacar a José, que foi quen de provocar un penalti e de resolver con acerto e moita forza (ás veces incluso arriscando demasiado) a maioría dos intentos de internada do Bandeira ademais de mostrarse tan contundente nos balóns aéreos como nos ten acostumados.

Anecdotario
Sabido é de todos o interés das nosas autoridades políticas por sanear a xuventude santisentes. Sumámonos á esa iniciativa recomendando a reapertura do bar/cafetería das gradas do campo do Santiso. O domingo había gran afluencia de público e, que mellor que unha boa caixa de quintos para curar as resecas dominicais favorecendo así ese saneamento tan desexado. Que bonitos aqueles tempos do Santiso-Fortuna e incluso outros non tan pasados na liga da amistade (outro día falarei dese curioso nome) nos que ata os propios futbolístas se sumaban o grupo no descanso, cando non o facían en exclusiva, para dar boa conta das medias de Estrella e sair con renovados ánimos a desputar as segundas metades.

Decir tamén, que como saberedes, un dos fondos do noso campo está adornado por un flamante castiñeiro (entre outras moitas árbores). Para aqueles que consideren que o espectáculo futbolístico non está á altura moitas das veces no municipal, decirlles que deberían acudir un pouco antes para presenciar no quecemento e en exclusiva como o noso flamante Ronaldiño (de Transfontao, ainda que el renegue e diga que é de Vilar) patenta un novo modo de abalar os ourizos. Vamos a ser xustos e decir que algún balón escapouse e foi á portería.

E para finalizar que saibades que, por suposto, desde o Santiso estaremos cun ollo posto nese espectáculo que terá lugar coincidindo coa reinaguración do municipal de Toques e afeccionados de ambos os dous contendientes. Sen embargo casi todos os consultados coincidimos en que debemos votar no blog de Riki que o partido corre serio risco por jarrafonada colectiva este sábado. Un saúdo para todos.

7ª Xornada

A crónica
Meritorio empate no campo do estudiantil. Meritorio, xa que o Santiso tivo que afrontar prácticamente todo o encontro con 10 xogadores. A poucos minutos do comenzo producíase unha típica xogada embarullada no área que remataba cun balón bombeado que se colaba na nosa portería cando Dani sacou á man para despexar por encima do longueiro. Penalti moi claro que o estudiantil transformou, pese a que Charly adivinou a dirección do tiro.

Sen Dani no campo Míchel mudou o esquema e hai que decir que a impresión o resto do partido foi que o Santiso fixo, cando menos, tantos méritos como o rival para levarse o encontro. Tocouse bastante o balón e a recompensa foi o gol conseguido por Alberto nun tiro con gran potencia desde dentro do área. Nadie foi capaz de volver a mover o marcador, pese a que hai que decir, en honor á verdade, que coa entrada do seu dianteiro máis veterano (un vello coñecido para moitos do Santiso) cerca do final, o Estudiantil tivo tamén algunhas boas ocasións de levarse o encontro.

Xogador estrela
Difícil destacar a alguén con diferencia, pero farémolo con Alberto por ser o único que foi quen de furar a meta rival.

Anecdotario
A xogada do penalti trouxo dúas instantáneas inmediatas a algúns dos que estabamos no campo. A primeira foi que recordou outros tempos nos que Dani, obligado polas circustancias, defendía a portería do Santiso. A súa gran parada o outro día fai pensar se non estará cavilando en disputarlle o posto a Charly. Por outra banda o primeiro comentario do colexiado tras pitar foi "non vos queixaredes que foi ben claro"!!!!! As mesmas palabras pero pronunciadas polo gran Rouco tras unha enorme sachada súa a un dianteiro do Porto do Son aínda son hoxe recordadas e ridas de cando en vez no vestiario.

E seguindo con frases celebérrimas e anécdotas pasadas, un non pode volver a Loimil, chegar a ese campo e ver eses carballos tras da portería que da á carretera sen recordar a famosa expulsión de Míchel por decirlle ó arbitro (textualmente segundo o acta) "Árbitro, foi el carballo. Pítale a ese carballo" logo de que o árbitro (o da pota de grelos na cabeza ou o becerreiro para outros) lle sacase amarela ó primeiro que pasaba por alí para non expulsar ó verdadeiro infractor.