viernes, febrero 23, 2007

Xornada 21

A crónica
Empate sin goles no campo do Bandeira que deixou máis sensación de victoria que de derrota por varios motivos: o primeiro é que, como saberedes, esta tempada non está sendo demasiado productiva en resultados, de xeito que calquera punto conseguido ten mellor sabor, máis aínda se permite subir algún posto na clasificación, aínda que so sexa anécdótico (neste caso menos porque adiantamos ó Golada e a rivalidade local sempre está presente). O segundo motivo é que hai que decir, en honor á verdade, que se alguén mereceu gañar o partido o domingo foi o equipo local. Pero así como outras veces fixemos méritos e ocasións máis que dabondo para gañar e perdemos, o domingo tocou a de cal e trouxemos un puntiño.

Empezou o partido cun penalti tan xusto como involuntario que o Bandeira lanzou á cepa do ferro e discorreu con ocasións para os dous equipos, quizais máis destacadas para os locais, como a fermosa vaselina que mandaron ó longueiro superando a Charly e cando xa se cantaba o gol.

Así as cousas, e cun árbitro que pitou máis foras de xogo que todos os restantes árbitros xuntos da tempada (hai que decir que acertados na súa maioría, o raro é que cada árbitro pita totalmente distinto) nadie foi capaz de facer un gol. Axudou tamén que o colexiado non dese unha pena máxima para o Bandeira, co partido prácticamente rematado, desas que acostuman a pitarselle ós equipos locais máis que ós visitantes, un pouco esaxerada, todo hai que dicilo, polo dianteiro rival.

Xogador estrela
Esta xornada imos repartir ó título honorífico (ou a nota mental positiva, que diría o amigo José Salgado Bande) entre Dani e Charly. Entre os dous, foron un muro que tiveron casi toda a culpa de que a porta do Santiso quedase a cero. Dani sacou todo por alto e mesmo cortou unha xogada na que o xogador rival xa tiña a perna armada para o tiro ó mais puro estilo Cannavaro, cando Cannavaro era Cannavaro. Charly tivo algunha parada que recordou ó mellor Casillas en tiros a bocaxarro.

Anecdotario
Ronaldiño de VILAR, asiduo a esta sección estivo mareando ó árbitro, como de costume, indicado que xogadores "estaban apercibidos" e cales non. Creo que foi tamén un dos compoñentes fundadores do grupo "Los Manolos" que queda oficialmente instaurado no equipo para actuacións en vestiarios, propios e alleos, tra-los partidos.

Rematou o entroido amigos, e o pobre ten que cargar coas culpas de que o sábado se visen entre a plantilla do Santiso toureiros (¿matadores?), varias Pipi Calzaslargas, féminas de todo tipo... en fin, mellor non entrar en detalles. Por se fora pouco o domingo máis dun encontrou a excusa perfecta para acudir ó partido cunhas espectaculares uñas de colores (seica non houbo tempo, nin quitaesmalte...., quen sabe...!

Por certo, os asiduos ós almorzos no vestiario local ou nos desplazamentos, non fan oídos sordos dos consellos que predican vida sana e cada vez fan almorzos máis nutritivos: os plátanos, e froitas varias temos que engadir agora os bricks de Zumosol que, polo visto, fan milagros contra o garrafón da madrugada.

miércoles, febrero 14, 2007

Estamos de noraboa

Pois eso... Teño o gusto de presentarvos o nacemento desta nova andanza que é o caderno que arrancou miña irmá, con Santiso sempre na retina.
Os que ledes algunha vez os seus artigos no cerne xa saberedes como escribe, e ós que non convídovos a pasar por www.alareiradesantiso.blogspot.com e seguro que non quedades defraudados.

Xornada 20

A crónica
Horrible a tempada do Santiso no estrictamente deportivo. Oín o outro día cando saia do vestiario que é a peor racha da historia dun equipo que, se non me engano, comparte idade conmigo e, por tanto, anda xa encarando a trintena. Si podo decir que é a peor racha desde que empecei a ir ós venres na bicicleta ó campo da ponte antes do añorado paso pola segunda rexional. Tocan agora por tanto as vacas fracas. Confiemos en que, igual que pasa no fútbol de élite, esto sexa cousa de rachas e pronto volvamos a ver o Santiso máis arriba.
No tocante ó partido do domingo: Santiso 2-Estudiantil 3, ou o que é o mesmo: goles a favor do vento 5-goles en contra 0. Non se pode decir que foramos moito mellores que os contrincantes de Loimil, tampouco peores. Simplemente fíxose imposible xogar por momentos, e o Estudiantil aproveitou mellor o cuarto de hora escaso de furacán a favor para enchufarnos 3 goles que remontaban os dous que Ronaldiño fixera na primeira metade. Ben é certo que tamén desperdiciou unha clarísima ocasión de firmar un hat trick (outra cousa había ser que lle deixaramos levar o balón para a casa, que tampouco está a economía para moitos alardes).
Houbo tamén quen dixo que o trencilla tivera clara influencia no resultado. A saber, o primeiro gol do Estudiantil (conseguido polo sempiterno capitán Moncho que aí sigue dando guerra) posiblemente fora conseguido en fora de xogo. Tamén expulsou a Míchel por un deses arranques que ten sin pensar nas consecuencias (foi exactamente a misma resposta que lle deu a Santos, o árbitro de Prado pequeno e con bigote, cando lle preguntou se estaba ben despois dunha dura entrada. É dicir, mandouno a tomar por donde se empezan os cestos). E o certo é que tras o terceiro gol do Estudiantil, e cando xa so estabamos 10 sobre o campo, empezou a pitar a favor as típicas faltas das que antes non nos pitaba nin unha. Sin embargo, nadie pode reprochar que un árbitro de terceira rexional e sin xuíces de línea acerte en todos os foras de xogo e eu, persoalmente, penso que o resultado foi infinitamente máis influenciado polo aire que polo colexiado.
Finalmente, unha idea que lanzo, pero que deixo aí para ampliar outro día: simplemente abrir unha porta á esperanza. O outro día faltaban, como mínimo 4 ou 5 xogadores, que acostuman a ser titulares (desexamos os mancados unha pronta recuperación), e cun equipo de circunstancias: 11 xustos de salida e 10 durante gran parte do partido sóubose dar a cara. Se a eso añadimos que hai ata 3 equipos de categorías inferiores, temos que pensar que so é posible mellorar o feito ata de agora.

Xogador estrela
Ronaldiño de Transfontao (si, Manolo, xa sei que é de Mirce). Aproveitou dúas das tres ocasións que tivo e mantivo a presión e o derroche físico o que nos ten acostumados.

Anecdotario
Pode que sexamos un dos peores equipos da categoría este ano, pero nadie dudará de que somos un dos máis mediáticos. E por se fora pouco agora temos a "dobre R" atacante: Ronaldo e Ronaldiño. Casi nada!! (para os despistados Ronaldo é o fillo de Ovidio de Pezobre, por tanto, primo de dous futboleros de clase como son Charly e Alberto, e o outro día xa marcou en Vilatuxe, un campo, por outra parte, onde acostuman a mollar xogadores de gran categoría).